voorwoord "collect" (2010 )
Innerlijke leegte
Het gevoel is enigszins te vergelijken
met je te begeven in een uitgestorven concertzaal. Er is behalve
jezelf niemand aanwezig, het is er verlaten en akelig stil, je kunt
een speld horen vallen. Je bent alle uitgangen al nagegaan om een
uitweg te vinden, maar ze zijn allemaal, waarschijnlijk van buitenaf
, hermetisch afgesloten. Je hebt uit wanhoop lopen schoppen tegen de
deuren, maar het enige dat je daarmee opgeschoten bent is dat je
enkels, die door het jarenlang skateboarden toch al aan gort waren
geraakt, voor de zoveelste keer weer ongelofelijk verstuikt zijn. Je
weet dat alleen een wonder je uit deze situatie kan redden, en
aangezien je niet zo in wonderen gelooft , weet je ergens in je
achterhoofd al dat je hier nooit meer een "ëxit” zult maken. Maar
toch heb je nog hoop, een klein beetje hoop, een lichtpuntje op een
kilometer afstand.
De concertzaal heeft geen ramen en ook
geen klok, je kunt dus niet zien wat de tijd is en door het feit dat
er geen licht binnenvalt, ben je over de oriëntatie op dag en nacht
compleet de kluts kwijt. Het kan vijf over twee smiddags zijn, kwart
over tien ochtends of een uur snachts. Je weet het simpelweg niet.
Na lang genoeg op een zeer frustrerende
wijze te kampen hebben gehad met de eenzaamheid in combinatie met de
wanhoop die continue door je hoofd heen raast, ben je op het punt
aangekomen dat je weet dat je hier nooit meer uit zult komen. Dus het
kleine beetje hoop dat je stiekem nog had om hier ooit te vertrekken,
vervliegt zeer langzaam en pijnlijk.
Je kijkt daarom een beetje rond in de
zaal of er iets is dat je aandacht kan afleiden van de slopende
onmacht. Je loopt naar het podium en ziet wat instrumenten. Er is
hier dus wel iemand geweest, denk je bij jezelf. Je kijkt weer naar
de instrumenten en denkt, dat moet dan wel heel lang geleden zijn. Je
denkt dit omdat je de spinnenwebben tussen het drumstel ziet hangen,
de dikke lagen stof op de gitaren opmerkt en je zeker weet dat dat
die biervlekken op de piano al jaren geleden zijn opgedroogd.
Je vraagt je af hoe het hier vroeger
was. Vroeger werd hier gezongen, vroeger werd hier gefeest en het
leven werd hier geleefd zoals het leven geleefd moet worden.. Je kunt
je er nog vaag iets van herinneren, je was er immers zelf bij, maar
het is als een vervlogen droom waar je praktisch niets meer over weet
te vertellen. Het enige wat je je voor de geest kunt halen is het
gevoel wat je er bij had.
Je
loopt terug naar het podium en pakt een van de gitaren vast die er
liggen en je veegt het stof eraf. Je zou het liefst het nummer “zo
stil in mij” van de band “Van dik Hout” willen spelen. Een
nummer dat je toen het net uitkwam niet uit kon staan maar wat je in
de loop van de jaren toch bent gaan appreciëren toen de tekst wat
meer toepassing kreeg op je eigen situatie, je zat maar in de
concertzaal en de wereld draaide maar door. Maar je kunt geen gitaar
spelen. Het enige wat je kunt spelen is een dom deuntje van de band
“Nirvana”, maar na dat drie keer te hebben gespeeld is de lol er
ook weer vanaf. Je kijkt om je heen en je legt jezelf er maar bij
neer dat je altijd opgesloten zult blijven zitten in deze zaal.
“Totale
isolatie bevorderd bij een schizofreen persoon de creativiteit”.
Heb je ooit iemand horen zeggen, Maar wie was dan degene die dat
zei?, denk je. Na veel gepieker over zoiets simpels waar normale
mensen niet eens bij stil zouden staan, ben je erachter gekomen dat
jezelf degene was die dat had gezegd..
Het
klopt wel, maar de enige manier waarop jij creatief kunt zijn is met
pen en papier. Je laat daarom de gitaar voor wat die is. Je graait
vanachter de bar naar een pen en een blocnote en je begint te
schrijven. Je raakt zoals altijd als je even aan het schrijven bent ,
in die lichtelijk psychotische toestand en je krijgt zoals gewoonlijk
de meest waanzinnige ideeën waarvan je nu het gevoel hebt dat je
ze wel fatsoenlijk uit kunt werken.
Je
schrijft als een bezetene en het feit dat je niet weet hoe laat het
is en in de afgelopen jaren geen daglicht hebt gezien, vormen nu
samen een aangename vorm van illusionisme die je motivatie om te
schrijven alleen maar stimuleert. Je schrijft en je schrijft en het
rare is , je hebt totaal geen dorst, je hebt totaal geen honger en je
hebt totaal geen slaap.
Je
komt nooit meer uit deze zaal, dat weet je. Je zit hier vast en je
zult hier mogelijkerwijs ook sterven, maar je bent bezig met het
enige op deze hele wereld dat voor tevredenheid kan zorgen en daarom
ervaar je over de hele situatie ineens een gevoel van totale
acceptatie. Het boeit allemaal niet meer zo. Je bent lekker bezig en
je wilt verder niets doen dan dit. En wie weet, denk je stiekem ,
wie weet wordt hier ooit weer eens gefeest.
