voorwoord van mijn eerste boek, genaamd "schizodelic" anno 2009
Schizofrenie,
Je gaat met je gedachten op reis in een
auto. Je wordt zonder pardon in het kinderzitje gepleurd dat zich op
de achterbank van de auto bevind. Door de uitdrukkingen op de
gezichten van je gedachten is de onbesproken, doch, overduidelijke
boodschap overgekomen dat je om eventuele ruzie te voorkomen, je je
beter als een brave jongen kunt gedragen, en je dus vanzelfsprekend
de hele reis je bek dicht moet houden.
De gedachten lijken net een
ongelofelijk burgerlijk echtpaar dat al kibbelend op weg is naar
Zuid-Frankrijk maar dat ergens richting Antwerpen de weg al kwijt was
en dus alle twee geen flauw idee hebben waar ze nou naar toe gaan,
maar dat tegenover elkaar niet toe willen geven. Je weet totaal niet
waar je bent terwijl de mensen voorin volhouden dat ze dat wel weten.
De bestuurder geeft plankgas terwijl de bijrijder de kaart leest.
Maar die stomme kut, net een koe, onwetend over haar lot op weg naar
het abattoir , heeft de kaart ondersteboven vast ,dus waar je ook
heen gaat je gaat simpelweg de verkeerde kant op, je bent gewoon de
weg kwijt.
De bestuurder schept op over het feit
dat hij al honderden keren naar Zuid-Frankrijk is gereden en dat het
voor hem een eitje is .Je wordt kwaad en schreeuwt: Ja als passagier
in een bus lul, kijk dan , je gaat de verkeerde kant op!’’ Maar
het mag niet baten, ze luisteren niet.
Het zijn jouw gedachten en van niemand
anders maar ondanks dat gegeven gaan ze hun eigen gang en blijf jij
vastgesnoerd zitten in het kinderzitje. Je ziet de meest
verschrikkelijke dingen en alle verschrikkelijke dingen die jouw
gedachten hiermee associëren zijn meteen de volgende dingen die je
tegenkomt op je reis naar Zuid-Frankrijk. Het gaat zo snel Dat je
niet kunt bevatten dat een stelletje behoorlijk zieke gedachten zo
snel een link kan leggen van het een naar het ander. Je wilt het
liefst je ogen dicht doen en vergeten waar je bent, vergeten wat je
ziet, voelt, ervaart. Maar telkens als je je ogen dicht doet gaat je
maag raar doen en door het geblér van die kutzakken voorin kun je
niet slapen. Dus het enige wat je kunt doen is toekijken en proberen
je er niets van aan te trekken, voor zover als dat mogelijk is
althans.
Door het drinken van een stuk of vijf
biertjes ben je in staat jezelf te bevrijden uit het kinderzitje. Je
zit nog steeds in een door twee mafkezen bestuurde wagen maar je hebt
wat meer bewegingsruimte gekregen dus het valt allemaal ineens wel
mee. Beetje Coke erbij, nog een beetje Coke erbij en om het af te
leren nog een beetje Coke erbij. Ook al begeef je je op de weg des
onheil vind je het ineens niet meer zo erg om in die auto te zitten.
En het interesseert je al helemaal geen zak meer waar je nou naar toe
gaat. Want jij zit lekker geїntoxiceerd met pen en papier op de
achterbank van de auto en bent al meer dan een half uur bezig om een
zo’n perfect mogelijk vierkantje te tekenen. Zo af en toe kijk je
nog eens naar buiten en zie je nog steeds dezelfde verschrikkelijke
dingen als voorheen. Maar het stoort je niet meer zo, het lijkt op
dit moment alsof het nooit anders is geweest dan dit, en daarom
accepteer je het maar als “normaal”.